Tom.

Sliten i kveld. Litt tom egentlig. Rart å komme til ein ny stad igjen, der ein føler seg så ukomfortabel. Ingen som tar i mot deg. Ingen som seier hei. Rart og vondt. Var lenge siden eg har kjendt på denne følelsen av stå utanfor. Trudde eg hadde sluppe unna den.

Også skjer det igjen, det som ikkje skulle skje. Dårlig samvittighet. Sliten. Traff gamle kjendte. Glad. Kom heim. Lei. Snart eksamen. Stressa. Sliten. Trøtt. Sa eg sliten?? Mye å tenke på. Hodet er fullt. Setter på ein serie. Snart natta no.
God natt.
Iallefall natta.
No.Natt.

Takknemlig del 2

Som eg sa i forgje innlegg, eg er takknemlig. Det ordet som flyt mest rundt i tankane mine om dagen er takknemlighet. For er det ein ting det siste året har lært meg, så er at eg har uffatelig mykje i livet mitt å takke for og være takknemlig for. Eg er lykkeleg og glad, fordi livet smiler til meg, og det igjen gjer meg takknemlig. Her er litt meir a det eg er takknemlig for:

Takknemlig for ei kyrkje der kvar søndag er ein fest
Takknemlig for at denne kyrkja motbeviser teorien om at ein ikkje kan få ungdommar til å gå i kyrkja søndags morgen kl 11.
Takknemlig for fine venner som kjem på impulsivt besøk ein tirsdagskveld.
Takknemlig for nye venner som sender melding og spør om eg skal på gudstenese i dag.
Taknemlig.

Takknemlig for eit studie som utfordrar meg til å sjå på bibelen og Jesus med nye auge.
Takknmelig for kva dette gjer med trua mi.
Takknemlig for ein Gud som viser meg igjen og igjen kor sterk og mektig Han er, og at da Han stod oppigjen frå dei døde vant Han over døden, den gangen, i dag og kvar dag.
Takknemlig for at ingenting slår Jesu Kristi namn.
Takknemlig.

Takknemlig for den vesle stua mi,
for privatlivet den gjer meg,
for stillheita og plassen til å søke Gud her.

Hjertet mitt flyt over av takknemlighet.
Takk Herre!

Takknemlig.

Haustmørket har begynt å legge seg utover, men her inne skinn sola framleis.
Eg er så takknemlig, eg har kjendt på det heile hausten. Kor takknemlig eg er, for at Gud har leda meg hit, på denne vegen, til denne byen, til dette studiet. Takknemlig for at eg tok vegen om eit team-år, for alle erfaringane det innbar, på godt og vondt. Takknemlig, det er det hjertet mitt og hovudet mitt seier akkurat no. Takknemlig.

Akkurat no er livet fint, det smiler rett og slett til meg. Det er eg så takknemlig for. Fordi eg har lært at livet ikkje alltid smiler. Derfor er eg ekstra takknemlig denne hausten, for å få lov å være her akkurat no, å berre smile og være glad.

"Its already getting better, He will never leave me"
Somedays - Matt Wertz

Kjære Herre, takk at Du er med, alltid. Takk at du har vist meg alt eg har i livet mitt å være takknemlig for denne hausten. Hjelp meg å fortsette å takke uansett kva som ligg framfor meg. Takk.
Amen

Når livet tårner seg som bølger...

" Jeg står her i din nærhet, ydmyket og svak, selv om hele verden raser tror du på meg"

Det siste året på vegen med Roadservice har vore eit utruleg spanande år men det har også vore eit år fyld av motsetningar: skyhøge toppar og botnar så lave at det var vanskeleg å skimte lyset i det fjerne. Det siste året føler eg at eg har vorte testa, men eg har kommet meg gjennom det heilskinna ut att på andre sida.

Det er ei god kjensle.

Dette året har eg fått kjenne at Gud er nær sjølv om livet er vanskelig og vondt til tider, eg har fått merke at Gud har gjeve meg styrke, og eg har opplevd kor utrulig rikt livet er når ein lever tett på Han.

" Når livet tårner seg som bølger, får jeg hvile i din kraft, her kan jeg la masken falle, for jeg vet at  du ser meg, og gir meg styrke til å stå, du holder meg, de løfter du gav gir meg håp.

Eg trudde eg skulle føle meg sterk dette året her, bare surfe på ei rosa sky. Slik vart det ikkje. Eg har blitt såra, ydmyka og trampa ned. Men eg har og fått komme til Gud med alt dette, fått kjenne at Han aldri var langt vekke uansett kor svak, sliten og lei eg var, uansett, var det trøst å få hos han.

For meg så har det vore spesielt fire lovsongar som har gått på repeat, og som har betydd mykje for meg dette året:

Du ser meg - Radiate
Takk at du - Radiate
Kom til Jesus - Ole Kristian og Marte Sameien
Gjort meg Glad - Ungfila

Orda i desse songane vart for meg orda som Gud gav til meg for å gi meg styrke og mot til å gå vidare på dei oppgåvene Han la framfor meg dette året.

 "I ditt ord har du sagt, at Du er trofast gjennom alt, i din kjærlighet. 
For i deg er jeg skapt, i ditt bilde i kraft, til et liv i all evighet"

Eg berre elsker korleis brua i denne lovsangen berra hamrar på om og om igjen, med det samme budskapet: Gud er trofast, Gud er god og eg er skapt i Hans bilde, skapt for eit liv med Han i all æve. Det er godt det! Eg har ikkje tal på kor mange gonger eg har sittet i bilen på veg heim frå nok eit show med roadservice, utslitt og lei, med denne songen på repeat og med tårer i øynene fordi den treff rett i hjertet kvar einaste gong.

"For Du er Gud, Du er så mye mer en jeg forstår. Du ser alt og hører meg.
Hjelp meg slippe taket, la deg lege mine sår, ta alt jeg har og gi til Deg"

Dei  siste månadane etter vi slutta på Grenland har eg brukt til å prøve å gå vidare, til å slippe taket i alt det vonde, og å prøve å tilgi. Det er ikkje lett, og eg er ikkje heilt der enda, men eg nærmar meg. Det har vore sagt og gjort mange vonde og dumme ting dette året, og det har ein tendens klamre seg fast, sjølv lenge etter at ein sa at ein var ferdig med det.

Djevelen har prøvd å øydeleggje for meg og for resten av Roadservice dette året, han har spilt på usikkerhetene våre, og han har virkelig klart å øydeleggje mykje for teamet imellom. Men fordi vi hadde Gud med på laget  klarte  vi oppdraget vårt: å fortelje ungdommar i heile Noreg at Gud er vår Pappa og skaper, og at Han elskar oss og ønsker eit forhold med oss. Vi lukkast med det. Vi har levert ein uffatelig bra pakke til Konfirmantane og ungdommane, og eg er så utrulig glad og takknemleg for det.

 "Du er mitt skjold, min del, min styrke, forløser, min tilflukt, sterke festing, tilstede med din hjelp i nøden stund."

Med Gud med på laget kan djevelen berre ryke og reise, for han har ingenting å stille opp mot Kongenes Konge og universets Skapar ( Er Gud for oss, kven er då imot oss? Rom. 8.31).


Vegen vidare er ein spanande veg. Eventyret er over og livet ventar. Gud har mykje bra i vente for meg dei neste åra, det veit eg. Han jobber med meg og eg kjenner at vi er på ein spanande veg akkurat no. Eg er i ferd med å verkeleg innsjå korleis eg vil leve resten av livet mitt, og eg møter på spennende mennesker som innspirerar meg å leve livet nærare Gud.

"Takk at du kommer med din kjærlighet, takk at du kommer med din Fred. Hvorhen jeg går, hvorhen jeg ser holder du meg"

Vårteikn

Våren er på veg. Vårsola skin på vindauget og varmar godt. Eg er så glad i våren, når vinteren endelg smeltar bort og nye solstrålar kjem inn og smeltar ein kald vinterkropp. Eg klarar liksom aldri heilt å bestemme meg for kva årstid som er mi favoritt årstid, for kvar gong ei årstid går over i ei ny, så er eg heilt sikker på at dette må være mi favorittårstid.

Denne våren er ekstra fin, alt som har tunga denne vinteren (all usikkerheten, einsamheita midt i folkemengda, den følelsen av at om ingen berre kan ta to skritt bak og berre la deg puste, så kjem du til å bli kvalt) alt har liksom løsna litt. Eg flytta ut av leiligheta etter jul, og det hjalp veldig, endeleg har eg eit sted for meg sjølv eg kan puste ut og slappe av på. Pappa blei tilslutt operert, og etter ein del fram og tilbake vart han endeleg utskriven i vinterferien når eg var heime.

Eg begynte å skrive dette innlegget med ein gong dei aller første vårteikna kom i begynnelsen av mars, men det blei aldri fullført, kanskje fordi den hærlege tankerekka som eg var inne på her forsvant litt for meg i eit lite augneblink? Våren har også bydd på oppturar og nedturar, men først og fremst har våren bydd på varme, varme fra gode smil, solstråler og fine minner som har blitt skapt i vårsola.

I dag har vore ein slik dag, stryk det, dette har vore ei slik veke, ei veke med masse aktivitet og førebuingar. Eg har vore heldig denne veka, fått brukt og vist fram det beste av meg sjølv, av det eg har lært dette året, av scenetrygghet, organisering og gjennomføring.  Det har vore godt å kjenne litt på den følelsen av at dette meistrar eg, her er eg trygg, dette kan eg! Høydepunktet på veka vart for meg denne dagen, ute i sola med hoppeslotta og alle barna på markedsdagen,musikalen og ut å spise med gode mennesker på kvelden. Dette har vore gode dagar. Måtte det bli fleire av desse.

Livet om eit år?

Er du der du trudde du skulle være for eit år sidan? Har du gjort alt det du trudde du skulle gjere og oppnå i året som gjekk? Det har ikkje eg, eg har opplevd mykje og gjort utrulig mykje spennande og gøy. Men eg er så absolutt ikkje der eg trudde eg skulle være for eit år sidan.

For eit år sidan på dette tidspunktet var eg folkehøgskuleelev. Eg hadde frihelg. Og eg var på Impuls. Eg jobba i ein av kafeane og hadde ei travel, men kjekk og spennande helg. Lite visste vel eg at denne helga skulle snu opp ned på alt.. At den brosjyra som eg plukka opp første kvelden, før første møtet skulle endre på alle planar for det neste året. Kven hadde vel trudd det?!

Trudd at eg skulle gå inn på det førstet møtet, høre talen, og tilslutt når talaren sa at Gud hadde ein plan og eit kall til alle som satt der inne, at noko inni meg skulle skrike "ROADSERVICE! ROADSERVICE! ROADSERVICE!" om og om igjen inni hodet mitt. Nei det hadde vel ingen av oss trudd. Eg skulle jo til Oslo, begynne å studere, flytte inn i bokollektiv og rett og slett leve studentlivet.

Men Gud slapp ein murstein i hodet på meg, og tilslutt så hørte eg på Han og søkte. Og kom inn.

Nokon brukar å seie at når menneska legg planar ler Gud, eg trur kanskje ikkje Gud lo av planane mine, eg tenkjer meir ei lett humring og: "Jasså så du trur du skal studere du ja. Jaja eg skal vel vise deg kva du eigentleg skal".

Og no sitt eg her eit år etterpå og lurer skal eg virkelig studere til neste år? Eller har Gud andre planar for meg? Eg trur eg skal studere, eg føler meg relativt trygg på det. Men kven veit? Det var jo akkurat det samme eg sa i fjor. Og se kor eg hamna...

Er du heilt sikker på kva du skal det neste året? Kanskje har Gud andre planar for deg og? Kanskje Roadservice?