" Jeg står her i din nærhet, ydmyket og svak, selv om hele verden raser tror du på meg"
Det siste året på vegen med Roadservice har vore eit utruleg spanande år men det har også vore eit år fyld av motsetningar: skyhøge toppar og botnar så lave at det var vanskeleg å skimte lyset i det fjerne. Det siste året føler eg at eg har vorte testa, men eg har kommet meg gjennom det heilskinna ut att på andre sida.
Det er ei god kjensle.
Dette året har eg fått kjenne at Gud er nær sjølv om livet er vanskelig og vondt til tider, eg har fått merke at Gud har gjeve meg styrke, og eg har opplevd kor utrulig rikt livet er når ein lever tett på Han.
" Når livet tårner seg som bølger, får jeg hvile i din kraft, her kan jeg la masken falle, for jeg vet at du ser meg, og gir meg styrke til å stå, du holder meg, de løfter du gav gir meg håp.
Eg trudde eg skulle føle meg sterk dette året her, bare surfe på ei rosa sky. Slik vart det ikkje. Eg har blitt såra, ydmyka og trampa ned. Men eg har og fått komme til Gud med alt dette, fått kjenne at Han aldri var langt vekke uansett kor svak, sliten og lei eg var, uansett, var det trøst å få hos han.
For meg så har det vore spesielt fire lovsongar som har gått på repeat, og som har betydd mykje for meg dette året:
Du ser meg - Radiate
Takk at du - Radiate
Kom til Jesus - Ole Kristian og Marte Sameien
Gjort meg Glad - Ungfila
Orda i desse songane vart for meg orda som Gud gav til meg for å gi meg styrke og mot til å gå vidare på dei oppgåvene Han la framfor meg dette året.
"I ditt ord har du sagt, at Du er trofast gjennom alt, i din kjærlighet.
For i deg er jeg skapt, i ditt bilde i kraft, til et liv i all evighet"
Eg berre elsker korleis brua i denne lovsangen berra hamrar på om og om igjen, med det samme budskapet: Gud er trofast, Gud er god og eg er skapt i Hans bilde, skapt for eit liv med Han i all æve. Det er godt det! Eg har ikkje tal på kor mange gonger eg har sittet i bilen på veg heim frå nok eit show med roadservice, utslitt og lei, med denne songen på repeat og med tårer i øynene fordi den treff rett i hjertet kvar einaste gong.
"For Du er Gud, Du er så mye mer en jeg forstår. Du ser alt og hører meg.
Hjelp meg slippe taket, la deg lege mine sår, ta alt jeg har og gi til Deg"
Dei siste månadane etter vi slutta på Grenland har eg brukt til å prøve å gå vidare, til å slippe taket i alt det vonde, og å prøve å tilgi. Det er ikkje lett, og eg er ikkje heilt der enda, men eg nærmar meg. Det har vore sagt og gjort mange vonde og dumme ting dette året, og det har ein tendens klamre seg fast, sjølv lenge etter at ein sa at ein var ferdig med det.
Djevelen har prøvd å øydeleggje for meg og for resten av Roadservice dette året, han har spilt på usikkerhetene våre, og han har virkelig klart å øydeleggje mykje for teamet imellom. Men fordi vi hadde Gud med på laget klarte vi oppdraget vårt: å fortelje ungdommar i heile Noreg at Gud er vår Pappa og skaper, og at Han elskar oss og ønsker eit forhold med oss. Vi lukkast med det. Vi har levert ein uffatelig bra pakke til Konfirmantane og ungdommane, og eg er så utrulig glad og takknemleg for det.
"Du er mitt skjold, min del, min styrke, forløser, min tilflukt, sterke festing, tilstede med din hjelp i nøden stund."
Med Gud med på laget kan djevelen berre ryke og reise, for han har ingenting å stille opp mot Kongenes Konge og universets Skapar ( Er Gud for oss, kven er då imot oss? Rom. 8.31).
Vegen vidare er ein spanande veg. Eventyret er over og livet ventar. Gud har mykje bra i vente for meg dei neste åra, det veit eg. Han jobber med meg og eg kjenner at vi er på ein spanande veg akkurat no. Eg er i ferd med å verkeleg innsjå korleis eg vil leve resten av livet mitt, og eg møter på spennende mennesker som innspirerar meg å leve livet nærare Gud.
"Takk at du kommer med din kjærlighet, takk at du kommer med din Fred. Hvorhen jeg går, hvorhen jeg ser holder du meg"
